Φρίσσα ή κλυπέα η φίντα

Συγγενεύει με τη σαρδέλα, την λένε και σαρδελομάνα, πουλιέται καταχρηστικά για σαρδέλα.

Μήκος: φτάνει ως 60 εκ.

Χρώμα: λαδί ασημί και κάπως γαλάζιο, πιο ανοιχτό απ’ τη σαρδέλα με 5-6 μαύρες βούλες στα πλευρά.

Το σώμα της είναι 2 και 3 φορές πιο μεγάλο απ’ της σαρδέλας, καθώς είπαμε, τα λέπια πιο μικρά, σε μια ίσια πλευρική γραμμή σ’ όλο το μάκρος της χωρούνε περίπου 60.

Ψαρεύεται την άνοιξη όταν πλησιάζει τις ακτές, με κυκλικά δίχτυα, και λάμπες που χρησιμοποιούν τα γρι-γριά καθώς και με απλάδια ή σαρδελόδιχτα. Την εποχή της γέννας την άνοιξη αναζητά κάποτε γλυκά νερά και ανεβαίνει τα ποτάμια.

Το κρέας της όχι τόσο νόστιμο σαν της σαρδέλας έχει και πολλά ψιλά κόκκαλα.

Σε σύγκριση με τις σαρδέλες, είναι πιο κατάλληλη σαν δόλωμα στο ψάρεμα πελαγίσιων ψαριών ίσως επειδή μένει ζωντανή περισσότερο χρόνο και γι’ αυτό χρησιμοποιείται σε ειδικές περιπτώσεις.

Στο ψάρεμα του τόνου με την πετονιά για εμπορικούς σκοπούς πιάνονται σημαντικές ποσότητες από σαρδέλες και φρίσσες με λεπτά δίχτυα πριν βγουν για το «κυνήγι» των τόνων. Τα ζωντανά δολώματα μπαίνουν σε μεγάλες λεκάνες στις οποίες είναι εξασφαλισμένη η συνεχής κυκλοφορία του θαλασσινού νερού με μια αντλία.
Αυτό το σύστημα είναι συνηθισμένο ανάμεσα στους επαγγελματίες ψαράδες της πετονιάς Πορτογάλους και Ισπανούς .

Τα δολώματα καρφώνονται από την πλάτη σε αγκίστρια χωρίς μύτη ενώ ένας ορισμένος αριθμός από σαρδέλες ή φρίσσες ρίχνεται στη θάλασσα σε μικρά χρονικά διαστήματα για να κρατήσουν συγκεντρωμένους τους τόνους. Σε αυτή τη μέθοδο ψαρέματος συχνά χρησιμοποιούνται ψόφια δολώματα από σαρδέλες ή φρίσσες, ενώ οι ζωντανές χρησιμοποιούνται αποκλειστικά για να προσελκύσουν τους τόνους.

Καμιά φορά μεταχειρίζονται φούντες από άσπρα πούπουλα στη θέση του φυσικού ψαριού για την πιο γρήγορη σύλληψη, αν οι τόνοι είναι πράγματι πολλοί και συγκεντρωμένοι.